11 feb. 2012
🇺🇬
vanuit Oeganda
Ondertussen ben ik aangekomen in Binyobirya, het dorpje dat je bovenaan mijn blog kunt zien. Het is ook echt niet meer dan dat! Onze verblijfplaats is gelukkig íets moderner (nog steeds geen
elektriciteit en al helemaal geen internet, maar goed) en we krijgen goed te eten (ook anders dan de mensen in het dorp...) en hebben een luxe (normale voor NL-begrippen) wc.
Nu zit ik even op een Wi-Fi verbinding in Masaka bij Frikadellen, een heerlijke tuin met een overkapte veranda en verlengsnoeren voor de elektriciteit. Maar eerst wat meer over hoe mijn week was
(onderstaande gaat vooral over afgelopen woensdag)...
Woensdagochtend zijn we vanaf het guesthouse in Kampala, via het centrum van Kampala, naar Binyobirya afgereisd. Gelukkig wou Peter, dezelfde man als degene die ons van het vliegveld had gehaald,
ons brengen met de auto. Met al die bagage het openbaar vervoer in Oeganda verkennen leek me nou geen pretje... In het centrum van Kampala (ik dacht ik al in het centrum geweest was, maar blijkbaar
niet) ging we Mary ophalen, een leerkracht uit Kenia die bij het Kidsgear komt werken. Hier een greep uit onze wandeltocht van de auto, die ergens geparkeerd stond met onze bagage, naar Mary en
weer terug:
Peter kwam even later terug, maar was nog niet klaar met de ‘business' en ging weer weg. Hij vroeg een vriend van hem of die ons kon begeleiden terug naar de auto, dus toen konden we met z'n drieën
achter hem aanlopen. Hij liep echter vooral over de weg helaas... Dus je had de stoep, auto's, dan liepen wij daar, en aan de andere kant naast/langs ons gingen nog meer wandelaars, fietsen, boda
boda's en auto's. Niet erg prettig, kun je je voorstellen. Op een gegeven moment liepen we langs een auto die met z'n neus naar de kant stond waar wij liepen en wou gaan rijden. Dat was links van
ons. Ondertussen ging er rechts van ons een fiets met een hele grote struik (ofzo) achterop die aan beide kanten uitstak en ondertussen ook nog boda boda's voor ons en achter ons. En deze waren dus
allemaal aan het proberen vooruit te komen op een stuk van een halve meter breed. Pfoe... Stressvol. Maar we hebben het overleefd.
Dat soort situaties kwamen vaker voor. Vlak daarvoor kwam ik trouwens een man tegen die 4 grote dozen (net iets kleiner dan verhuisdozen) op zijn hoofd droeg! Ongelofelijk. De mensen zijn hier zo
sterk. Ze kunnen zo veel zo lang dragen, op hun hoofd, op hun schouders, op allebei tegelijk, op hun fiets, op hun boda boda. Ik heb ook hanen op het dak van een taxi-busje gezien, waarvan er
eentje ook al dood was (niet zo heel gek, onder die omstandigheden). En grote zakken in de achterbak van een auto, zoveel dat de achterbak nog wagenwijd open stond en touwen ervoor zorgden dat de
zakken niet eruit zouden vallen. Vrachtwagens heb ik dus niet zoveel gezien, vooral niet in het centrum. Alles wordt denk ik vervoerd op deze manieren? Wonderlijk.
In de auto onderweg heb ik mijn kans gepakt om constant foto's te maken. Als ik aan het lopen ben heb ik daar geen tijd voor en ook niet iedere Oegandees hoeft te zien dat ik een fototoestel heb.
Dus ik de auto ben ik helemaal los gegaan. Ik hoop dat Colette, Karin, Marjolijn en Janneke trots op me zijn, haha. Zij zijden me dat ik er zoveel moest maken. Peter zei op een gegeven moment
zuchtend: 'Put that thing away', dus toen heb ik jullie maar de schuld gegeven meiden!
Hoe dichter we bij Binyobirya kwamen, hoe kleiner en landelijker de wegen werden. Soms lijken deze wegen meer op een rivierbedding dan op een weg. Peter reed wel prettig (vooral de muziek was
leuk). Hij toeterde als hij bijna een bocht door ging, omdat het soms onmogelijk was om te zien of er iets aan kwam aan de andere kant. Toen we steeds dichterbij Binyobirya aankwamen zei Peter dat
hij zich wou verstoppen, omdat als mensen hem herkennen (het is zijn geboorteplaats) en hij een praatje moet maken. Dat is typisch voor dit land. Je kunt nergens voorbij lopen (als je iemand kent)
zonder een praatje te maken. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ze altijd te laat zijn.
En die avond had ik mijn eerste maaltijd in Binyobirya. Ik had er al veel over gehoord van Kiomi en Machiel (vooral omdat het altijd hetzelfde is). Vanavond was dat: Gekookte aardappels, kool en
witte rijst. (Vlees is uitzondering, groente bijna niet aanwezig.) Het was best lekker! Vooral de aardappels, die hadden bepaalde kruiden ofzo, erg lekker. En er was ketchup, wat ook de witte rijst
extra smaak gaf. Het was erg gezellig aan tafel. Er wordt veel gelachen. Er stond een kaarsje in het midden en dat was onze verlichting, want als de zon ondergaat zijn er verder weinig
mogelijkheden. Er waren ook lampions die op batterijen werkten, die we later in ons kamer mee konden nemen om te gaan slapen. Hilde had me al gewaarschuwd, dat je voor de zon onder gaat alvast wat
dingen klaar moet zetten voor het slapengaan, omdat je anders niets meer kon zien. Pyjama klaargelegd en medicijnen, maar mijn lenzen was ik vergeten. Morgen beter, dacht ik. Het is nog wel even
wennen, dat leven zonder elektriciteit!
En nu zit ik dus in Masaka! Gister en eergister waren mijn eerste dagen op de school, in Bukomansimbi. Dat was er leuk om te zien allemaal! De kinderen kijken allemaal op als je langsloopt en de
leerkrachten zijn geïnteresseerd in wat je komt doen en hoe dingen in Nederland gaan. Je planning van die dag maak je op het moment dat je er bent.
De weg erheen bestaat uit dezelfde kleine wegen als die ik hierboven bescheef en ze gaan ook nog heuvel op en af. Gelukkig hebben we moutainbikes, maar het blijft een lastige rit. Ook wel even
lekker, een beetje beweging! Gister heb ik de rit zelfs al in mijn eentje gemaakt. De weg is best makkelijk te onthouden en de mensen waar je langs komt zijn erg aardig. Ze komen vanzelf naar je
toe als je ergens stil staat omdat je het niet meer weet. Het is goed dat ik dan het woord 'webale nnyo' (bedankt) ken :-). Als je langs fiets wordt je trouwens uberhaupt aangesproken en
nageroepen, vooral door de kinderen. Het blijft voor hen bijzonder om een 'muzungu' (blanke) te zien. Ze roepen dan 'bye bye muzungu!'.
Ik heb Kalefu ook al ontmoet. Hij is de vader van Sylvia (het hoofd van de stichting en de school) en een beetje het 'dorpshoofd'. Hij krijgt veel respect en is een beetje de baas in het district.
Hij heeft meerdere vrouwen en veel kinderen en kleinkinderen. Wij zijn nu ook een beetje zijn kinderen (we noemen hem ook 'Tata' (vader)) en van hem kunnen we bescherming verwachten. Dat geeft een
goed gevoel. Als er iets gestolen wordt, of er is een conflict of een incident... Dan kunnen we vertrouwen op hem.
Al met al voel ik me dus zeer welkom op de school en in het dorp en is het juist extra leuk dat je zo middenin een andere cultuur zit.Maandag ga ik met Remedial Teaching en mijn onderzoek beginnen;
ik heb er zin in!
07 feb. 2012
🇺🇬
vanuit Oeganda
Vandaag ben ik in Kampala. En straks ga ik voor het eerst met een boda boda mee. Ik weet nog niet of ik dat wel leuk ga vinden! Van heel veel dingen weet ik niet of ik het wel leuk ga vinden. En of
ik het wel leuk vind, op dit moment. Maar dat is gewoon allemaal nog even wennen. Go with the flow, is mijn motto voor deze eerste weken. Heel veel dingen gaan hier zo anders. Het liefst zou je op
willen staan, gaan zwaaien met je armen en heel hard roepen: STOP!!! =) Maar zo gaat het hier nu eenmaal. Alsof ik daar iets aan kan doen? Nee dus. Dat heet: Cultuur. En cultuur zit zo diep, dat ik
aan de mijne vast wil houden, maar de Oegandezen ook aan die van hun.
Voorbeeld: Het verkeer is hier waanzinnig. (Waanzinnig? Ja, goede woord, je kunt 't positief en negatief opvatten...) De weg van Entebbe naar Kampala is een grote (voor Oegandese begrippen),
geasfalteerde (ja, bijzonder) weg. Het bordje 'gevaarlijke berm' is voor de hele weg van toepassing en er is op de meeste plekken geen middenlijn. Nou zat ik in een jeep, heel braaf met mijn gordel
om, dus dat viel allemaal nog wel mee. (Want hier geldt het recht van de sterkste denk ik, dus wij zaten goed.) Er reden echter ook scooters (al dan niet met verlichting) en er fietsen en liepen
mensen in het donker aan de zijkant van de weg (zonder verlichting)... Niet echt een ideale situatie dus.
Langs deze weg is sowieso veel levendigheid; muziek, supermarktjes, kroegjes, restaurantjes... En er zijn zo laat (rond 0.00 reden we er) nog veel mensen op de been. Als westerling/blanke is het
niet aan te raden om rond die tijd nog op straat rond te lopen. Je krijgt alleen al door je huidskleur veel aandacht, dus ik probeer alle andere manieren van aandacht een beetje te vermijden. Dus
vandaag eten we 's middags al warm (in Kampala hebben ze ook meer bekend eten) en 's avonds blijven we lekker binnen met een broodje.
Terugkomend op cultuur, er zullen nog heel wat wijze lessen komen! Hilde vertelt me tijdens het lopen etc. van alles, zodat als zij straks weer verder gaat, ik ook op mijn eigen benen kan staan.
Nou ga ik liever niet in mijn eentje door Kampala, maar in case of an emergency zou ik het wel moeten kunnen. En dan zijn woorden als 'mpole mpole' (rustig, rustig in het Lugandees) van essentieel
belang op de boda boda! =)
Morgen ga ik samen met Hilde naar Bukomansimbi. Dan ga ik voor het eerst ook naar de Kidsgear Primary School. Ik ben blij als ik daar ben aangekomen en een beetje kan 'settelen' op de plek waar ik
de komende 2 maanden zal blijven! Eerst alleen nog even het verkeer door...
03 feb. 2012
🇳🇱
vanuit Nederland
Terwijl alles in Nederland helemaal mooi wit wordt en de sneeuw nog even doorzet... Heb ik mijn tas ingepakt met korte broeken en t-shirtjes om maandag af te reizen naar Oeganda. Vandaag is het
daar 32 graden! Ik kan me er nog niks bij voorstellen nu ik hier nog in dit koude kikkerlandje zit. En ik weet ook nog niet welk weer ik nou mooier moet vinden.
De laatste dagen hier in Nederland zijn denk ik toch minder leuk dan ik had verwacht. Mijn tas is gepakt, de nodige spullen zijn gekocht, de voorbereiding is afgerond. En nou, kan ik alleen nog
maar wachten. En nog even de laatste dagen van mijn vriend genieten, die ik straks 2,5 maanden moet missen. Maar die gedachte is helemaal niet zo leuk! En de gedachte dat ik mijn ouders en
vriendinnen, zoals Jessica, Marjolijn en de andere meiden, etc. moet missen ook niet! En wat als ik toch iets heel belangrijks vergeten ben? Of er gaat iets fout tijdens de heenweg?
Deze dagen is het dus belangrijk dat ik mezelf lekker bezighoudt, heb ik bedacht. En tegen mijn vriend(inn)en zeg ik gewoon 'Tot volgende week!', alsof er niks aan de hand is. Als je er teveel bij
stil gaat staan wat je allemaal gaat missen, wordt het er toch niet gezelliger op! En, bovendien, ga ik zoveel leuke dingen doen komende tijd! Als ik eenmaal in Binyobirya zit, kom ik mijn tijd
makkelijk door! Het gaat vast heel erg snel. En dan ben ik voor ik het weet weer lekker waar ik nu zit, thuis, lekker vertrouwd.
Ik zou bijna vergeten dat ik er heel veel zin in heb! Het avontuur tegemoet! Ik ben heel benieuwd naar de Oegandeese cultuur, hoe het gaat met de kinderen op school en hoe mijn onderzoek zal
verlopen! En hoe zou de seksuele voorlichting die ik ga geven aanslaan? Dat hebben die kinderen/jongeren namelijk nog nooit gehad! Allemaal dingen waar ik benieuwd naar ben; ik heb er zin in om ze
te ontdekken! Dus daar moet ik maar vooral aan denken. Leuke dingen doen en aan leuke dingen denken. En dan.... Zit ik voor ik het weet al in het vliegtuig!
08 jan. 2012
🇳🇱
vanuit Nederland
In februari 2012 ga ik, Annemieke Brinkman, naar Oeganda. Ik ga daar het project van Up4s bezoeken, wat bestaat uit een basisschool, een middelbare school en een
internaat. Sommigen van jullie zal de naam 'Up4s' wellicht bekend voor komen, van het bezoek aan de kerk in Loenen van het kinderkoor uit Oeganda van een aantal jaar geleden. Ik ben toen in contact
gekomen met de stichting en enthousiast geworden. De school is opgestart door een van oorsprong Oegandeese vrouw die nu in Nederland woont. Zij zag hoe goed we het hier hadden, in vergelijking met
haar geboorteland, en wou wat terug doen. Zo is Up4s begonnen. De scholen zijn Oegandees, met een Oegandeese cultuur en Oegandeese leerkrachten, maar ook met goeie ideeën uit het westerse
onderwijs; zoals gelijke aandacht voor elk kind (ook degenen die het leren minder makkelijk afgaat) en kleinere klassen. En deze werkwijze werpt zijn vruchten af: De basisschool is in Oeganda een
van de beste van de regio! Op deze manier hebben kansarme kinderen dus een grote kans gekregen op een mooie toekomst.
Dit resultaat is mede bereikt door de hulp die vanuit Nederland komt, zoals vrijwilligers die remedial teaching geven (wat ook ik ga doen) en geld voor schoolspullen.
En hiervoor doe ik een beroep op u. De school en het internaat hebben nog een te kort aan klamboes en schoolboeken. Klamboes zijn nodig om de kinderen 's nachts te beschermen tegen malariamuggen.
Deze kosten in Oeganda 4 euro per stuk. Ook schoolboeken zijn er nog te weinig. De kinderen moeten vaak samen doen met hun boeken en hebben nu geen mogelijkheid om boeken mee te nemen naar huis,
voor huiswerk. Boeken kosten tussen de 2 en 5 euro per stuk. Met een paar euro is het dus al mogelijk een kind in Oeganda te beschermen te malaria of meer mogelijkheden te geven om goed te leren!
Zondag 8 januari 2012 zal er een collecte plaatsvinden voor Up4s. Pak uw kans om iets goeds te doen voor de Oegandeese kinderen! En in mei 2012, als ik terug
ben in Nederland, zal ik u laten zien wat er met uw geld gebeurd is. Alvast bedankt!
