Vandaag ben ik in Kampala. En straks ga ik voor het eerst met een boda boda mee. Ik weet nog niet of ik dat wel leuk ga vinden! Van heel veel dingen weet ik niet of ik het wel leuk ga vinden. En of ik het wel leuk vind, op dit moment. Maar dat is gewoon allemaal nog even wennen. Go with the flow, is mijn motto voor deze eerste weken. Heel veel dingen gaan hier zo anders. Het liefst zou je op willen staan, gaan zwaaien met je armen en heel hard roepen: STOP!!! =) Maar zo gaat het hier nu eenmaal. Alsof ik daar iets aan kan doen? Nee dus. Dat heet: Cultuur. En cultuur zit zo diep, dat ik aan de mijne vast wil houden, maar de Oegandezen ook aan die van hun.

Voorbeeld: Het verkeer is hier waanzinnig. (Waanzinnig? Ja, goede woord, je kunt 't positief en negatief opvatten...) De weg van Entebbe naar Kampala is een grote (voor Oegandese begrippen), geasfalteerde (ja, bijzonder) weg. Het bordje 'gevaarlijke berm' is voor de hele weg van toepassing en er is op de meeste plekken geen middenlijn. Nou zat ik in een jeep, heel braaf met mijn gordel om, dus dat viel allemaal nog wel mee. (Want hier geldt het recht van de sterkste denk ik, dus wij zaten goed.) Er reden echter ook scooters (al dan niet met verlichting) en er fietsen en liepen mensen in het donker aan de zijkant van de weg (zonder verlichting)... Niet echt een ideale situatie dus.
Langs deze weg is sowieso veel levendigheid; muziek, supermarktjes, kroegjes, restaurantjes... En er zijn zo laat (rond 0.00 reden we er) nog veel mensen op de been. Als westerling/blanke is het niet aan te raden om rond die tijd nog op straat rond te lopen. Je krijgt alleen al door je huidskleur veel aandacht, dus ik probeer alle andere manieren van aandacht een beetje te vermijden. Dus vandaag eten we 's middags al warm (in Kampala hebben ze ook meer bekend eten) en 's avonds blijven we lekker binnen met een broodje.

Terugkomend op cultuur, er zullen nog heel wat wijze lessen komen! Hilde vertelt me tijdens het lopen etc. van alles, zodat als zij straks weer verder gaat, ik ook op mijn eigen benen kan staan. Nou ga ik liever niet in mijn eentje door Kampala, maar in case of an emergency zou ik het wel moeten kunnen. En dan zijn woorden als 'mpole mpole' (rustig, rustig in het Lugandees) van essentieel belang op de boda boda! =)

Morgen ga ik samen met Hilde naar Bukomansimbi. Dan ga ik voor het eerst ook naar de Kidsgear Primary School. Ik ben blij als ik daar ben aangekomen en een beetje kan 'settelen' op de plek waar ik de komende 2 maanden zal blijven! Eerst alleen nog even het verkeer door...