Afgelopen week heb ik voor het eerst gereisd in Oeganda! En wel naar... Lake Bunyonyi! Dit is een groot meer helemaal in het zuidelijkste puntje van Oeganda, tegen Rwanda aan. Tijd voor een beetje ontspanning (kanoën en zwemmen), lekker eten (Birdnest, het paradijs...) en prachtige natuur.
Donderdag 15 maart vertrokken we. We hadden met de chauffeur afgesproken om 7 uur te vertrekken en, omdat ik mijn telefoon en daarmee mijn wekker had uit staan, werd ik om kwart voor 7 wakker gemaakt door de toeter van zijn auto. De (afrikaanse!) chauffeur is op tijd! Wat een schok! Maar, mijn tas stond klaar en ik had er zin in, dus hup, het bed uit en na een half uurtje waren we klaar om te gaan.
Ik ben er al achter gekomen dat Oegandezen van jaren '90 boyband muziek houden en andere melodramatische deuntjes (Celine Dion, Britney Spears, Shania Twain...) en deze chauffeur stond ook nog eens bekend om zijn goede smaak daarin. Dus Kiomi en ik hadden ons al verheugd op meezingnummers van Westlife, de Backstreet Boys, etc.. En ja hoor, we waren een uurtje onderweg en toen ging de goeie CD erin! ‘Paint my love, you just paint my love...' Maar helaas waren de anderen in ons gezelschap niet zo blij met dat kattengejank en konden de rest van de rit dan maar genieten van het krakende gesprek op de Lugandese radio.
Eerst hadden we een stuk over zandweggetjes en langs kleine dorpjes (waarbij we nog een haan overreden hebben die precies overstak toen wij er aan kwamen scheuren...), maar daarna gingen we de grote weg op. Er stonden gewoon zowaar verkeersborden langs de weg! Die had ik al een tijdje niet meer gezien. Het landschap veranderde langzaam van licht glooiend naar steeds meer en hogere heuvels, erg mooi (jammer dat je zo slecht foto's kan maken vanuit de auto). In Mbarara stopten we bij een tankstation voor een plaspauze en het halen van eten. En ze hadden yoghurt! Nou hebben ze in Bukomansimbi ook yoghurt, hoorde ik, maar die eten wij nooit. Als de elektriciteit uitvalt (wat 50% van de tijd zo is), wordt de yoghurt warm, maar wordt het nog wel gewoon verkocht; niet helemaal te vertrouwen dus. In Nederland eet ik elke dag yoghurt, dus dat was even genieten, daar in Mbarara. Het is leuk hoe je sommige dingen ineens zo kan waarderen.
Maar we waren nog niet eens halverwege, dus al snel vervolgden we onze weg. Het landschap werd steeds mooier en na nog een paar uur gingen we de grote weg weer af en was het nog maar een klein stukje. Hier waren de heuvels echt bergen geworden en kwamen we een nieuw ambacht tegen: Het hakken van stenen. De grote stenen van de bergen worden klein gemaakt met (veel) mensen (en kinderen) die langs de kant van de weg zitten tussen de stenen, met een klein hamertje. Deze klein gehakte stenen worden dan gebruikt om te mixen met cement. Op die manier wordt het cement (volgens mij) verstevigd en gebruikt voor gebouwen, etc..
En toen kregen we Lake Bunyonyi in zicht. Het meer ligt boven zeeniveau tussen de bergen, wat voor een prachtig uitzicht zorgt. Daarnaast heeft het meer vele kleine eilandjes en is het meer erg diep. Het is een toeristisch gebied, omdat het meer dicht bij de bossen ligt waar de gorilla's leven. Maar nu was het erg rustig; het is laag seizoen. Aangekomen bij het Lake Bunyonyi Overland Resort werden we hartelijk ontvangen. We hadden gemeubileerde tenten, die aan de oever van het meer stonden en een prachtig uitzicht hadden.
Eerst lekker lunchen bij het Resort, daarna een duik nemen in het meer en dan eten bij wat Kiomi en Machiel hadden bestempeld als het beste restaurant van Oeganda: Birdnest! Het was heerlijk weer, de zon scheen fel en er stond een klein windje. Toen we 's avonds bij het restaurant zaten, hadden Kiomi en Machiel niets teveel gezegd. Had ik nou misschien toch een miniscuul stressmomentje toen ik uiteindelijk moest kiezen welk gerecht ik moest nemen? ?

De volgende dag heb ik zo rustig aan gedaan met opstaan dat ik nog nét op tijd was voor het ontbijt. En daarna gingen we met een motorboot naar een eilandje om daar te lunchen (hmm, nou klinkt of we drie dagen niets anders heb gedaan dan eten, wat eigenlijk ook zo is...). Aangekomen bij het eiland loop je een klein paradijsje binnen, waar ook een klein resort was met een mooie tuin, een klein restaurant en een mooi lounge gedeelte. Na de lunch konden we in een kwartier langs de oever rond het eiland lopen. 's Avonds gingen we weer eten bij... Birdnest, verrassing! Deze keer gingen we al om 5 uur richting het restaurant, om te genieten van een verse muntthee en het uitzicht.
En toen was het alweer de dag van vertrek! Bij het ontbijt bedachten we wat de plannen zouden zijn voor vandaag. Lunchen bij Birdnest? Ja... Nu kan het nog! Maar deze keer gingen we niet te voet, maar per kano! Na een half uur waren we al op de plaats van bestemming. Ik had mijn badpak al aangedaan want dat zwembad daar wou ik ook nog even uitproberen. Soms, als je heerlijk in het zonnetje zit aan de rand van het zwembad met een prachtig uitzicht, kan een moment zo gelukkig voelen... Daarna hebben we nog genoten van een laatste lunch en vertrokken we (als echte Afrikanen, veel te laat) weer richting Binyobirya.
In Kabale, de eerste grote stad, stopten we bij een supermarkt om eten te kopen wat je in Bukomansimbi niet kan krijgen (zoals... Lays Chips, Bounty en lolly's! (Geen yoghurt, helaas.)) Daarna, verder richting Mbarara. We wisten dat we te laat vertrokken waren en waarschijnlijk zouden we het laatste uur, het stuk op de zandwegen, in het donker moeten rijden. Ik was daar al niet zo blij mee, want ze hebben hier geen lantaarspalen en regels zoals je lichten aan hebben worden hier niet zo nauw genomen. Maar, op zandwegen scheen het wel te doen te zijn, omdat er weinig ander verkeer was. Op de grote wegen echter...
We kwamen aan in Mbarara rond 6 uur (nog 1 uur voor het donker zou worden) en moesten weer tanken. Wij betaalden de benzine en hadden uitgerekend dat we nog 15 liter nodig hadden. Helaas voor ons, had het personeel op het tankstation dat niet helemaal begrepen en ze waren al op 30 liter voor we konden ingrijpen! Tja... Wat nu? In Nederland zouden we zeggen, maakt niet uit, die benzine ga je toch wel gebruiken. Maar hier, denken ze niet aan morgen. En bovendien is twee keer zoveel geld ophoesten voor velen ook geen optie. Dus wat gingen ze doen (na lang praten over mogelijke oplossingen)? De benzine eruit pompen! Eerst wouden ze het met een slang eruit zuigen (ofzoiets), maar dat ging heel erg langzaam. Dus toen hebben ze wat anders gedaan, wat nog steeds veel tijd koste. En ondertussen begon het al donker te worden... We zouden nog sowieso 2 uur moet rijden, waarvan 1 uur op de grote weg. En wat als we een lekke band zouden krijgen ofzo? Dan zouden we echt een probleem hebben! Wat nu?
Laten we een goedkoop hotel pakken voor 1 nacht, en morgen, zodra het licht is, verder reizen! Na wat discussie was iedereen het ermee eens, dat het veiliger was om in Mbarara te blijven en dat het niet veel extra moeite en geld hoefde te kosten. Dus, tijd om in de reisgids een hotel te zoeken. Maar wacht eens even... Tegenover het tankstation zit toch ook een hotel? Laten we daar eens kijken!
Kiomi en ik gingen erheen. Eerst moesten we een restaurantje door, naar boven en daar was een kleine receptie. Ja hoor, we konden wel een rondleiding krijgen. Ze hadden een tweepersoonskamer van 25.000 shilling (4,16 euro per persoon), een eenpersoonskamer van 16.000 shilling (5,33 euro) waarbij je een de wc en douche moest delen met die verdieping. En, dan had je ook nog de tweepersoonskamer waarbij je de wc en douche moest delen voor 22.000 shilling (3,67 per persoon). Die laatste had ik, met een van mijn reisgenootjes. De douche werkte niet, dus je kon je alleen wassen met een jerrycan met water en een wasbak. En de wc's kon je niet doorspoelen (je kon er alleen water ingieten) en hadden geen wc-bril. Maar goed, in een hotel slapen voor 3,67 euro per nacht, dat moet je een keer meegemaakt hebben, denk ik dan! (Dit was trouwens nog niet het goedkoopste hotel dat je kunt hebben, in Bukomansimbi kun je in een hotel slapen voor 2,30 euro per nacht.)
's Avonds zijn we nog naar een chiquer hotel gegaan voor een hapje en een drankje. Dit hotel lag een beetje buiten de stad dus het was tijd voor mijn 4e boda boda ritje! En deze keer heb ik zelfs achterop gezeten, in plaats van in het midden. Iedereen vond het wel wat hebben dat we onze kleine vakantie met één nacht hadden verlengd en we hebben nog erg gelachen, daar in Mbarara. Terug in het hotel, bleek de zachte muziek die we 's middags in onze kamer hoorden toch niet zo zacht te zijn en... De hele nacht aan te blijven (van een discotheek misschien?). Dat was even een tegenvaller. Gelukkig was ik moe genoeg om toch te kunnen slapen.
Na een aantal keer wakker te zijn geworden tussendoor, was ik om kwart voor zes niet moe genoeg meer om weer in slaap te vallen. Dus, tijd om me zo goed en zo kwaad als kan te wassen en mijn spullen te pakken. De muziek stond nog steeds hard aan. Toch maar eens kijken waar die muziek vandaan komt... In de schemering keek ik naar buiten, naar het tankstation waar ze gister pech hadden met de auto. En ja hoor, daar stond ook onze chauffeur (die in de auto geslapen had). Maar die muziek... Die kwam ook vanaf dat tankstation! Waarom? Wat was daar het nut van? Toen pas hoorde ik dat het geen muziek was, maar gewoon een radio! Alleen bedoeld voor het personeel van het tankstation die 's nachts moest doorwerken! Openbare ordeverstoring kennen ze hier dus niet, lijkt het.
Tijd voor yoghurt! Want het tankstation waar we op de heenweg onze yoghurt hadden gehaald was ook dichtbij. De mannen gingen voor hun ontbijt naar het restaurantje beneden. Maar helaas... Om 7 uur 's ochtends was de winkel nog niet open. Dan maar een ontbijten met chapatti (soort pannenkoek). Na een half uur kwam het ontbijt van de mannen een keertje aanzetten en om 8 uur waren we klaar om te gaan. Het was lekker rustig op de weg, zo op zondagochtend, en om 11 uur lag ik lekker in Binyobirya in bed voor een middagdutje. Mijn eerste kleine reisje was erg leuk! Ik heb al helemaal zin om straks met mijn moeder en mijn broer nog meer van het land te zien.

Over precies een maand kom ik 's ochtends om 7 uur aan op Schiphol en zie ik mijn vriend (en mijn vader, nee pap, ik vergeet je niet) weer terug! De week erna houd ik een feestje om mijn vriend(inn)en weer terug te zien. Hoe leuk en interessant het hier ook is, ik heb daar nu al zoveel zin in!

Dus, tot over een maand,
Annemieke