Vandaag heb ik mijn onderzoek afgerond! Van 54 kinderen tussen de 6 en 15 jaar heb ik nu informatie over leeftijd, sekse, woonsituatie, gedrag, populariteit en sociale steun! De eerste drie zijn vrij makkelijk te verkrijgen, voor de andere ‘variabelen' heb ik wat meer moeite moeten doen.

Gedrag
Met een vragenlijst voor de leerkrachten heb ik informatie over zowel positief als negatief gedrag van de kinderen. Met 24 stellingen kon de leerkracht aangeven of deze stelling ‘zeker waar', ‘een beetje waar' of ‘niet waar' was voor dit kind. Twee voorbeelden van zo'n stelling: ‘Heeft ten minste één goede vriend' en ‘Is makkelijk afgeleid, slechte concentratie'. Ik heb ongeveer 8 kinderen per klas geselecteerd en zoveel vragenlijsten moesten de leerkrachten dan ook (per leerkracht) invullen.
De stellingen zijn kort en concreet, waardoor de leerkrachten dit aardig goed deden. In Nederland krijgen leerkrachten vaak vragen over dit soort gedrag bij kinderen, maar hier was het de eerste keer dat leerkrachten zulke vragen kregen. Als een kind zich hier niet goed gedraagt zeggen ze vaak dat een kind ‘stubborn' is, wat letterlijk vertaald ‘koppig' of ‘dwars' betekent. Hier lijken ze dat echter voor van alles en nog wat te gebruiken: Als een kind niet luistert, als een kind brutaal is, als een kind teruggetrokken is, als een kind onvoorzichtig is, enzovoort. Daarom heb ik de leerkrachten gevraagd goed naar het kind te kijken en het kind misschien een tijdje te observeren voor ze de vragenlijst invulden, om meer gedetailleerde informatie te verzameln over het gedrag van het kind.
Sommige stellingen in de vragenlijst snapten ze dan ook niet altijd, maar na wat extra uitleg konden ze weer verder. En vaak vroeg ik elke dag of om de dag even hoe het ging en of ze nog vragen hadden.

Populariteit
Met een korte, maar krachtige vragenlijst voor de hele klas ben ik achter de populariteit van de kinderen gekomen. Deze vragenlijst was ook een beetje gemeen. Aan alle kinderen vroeg ik namelijk ‘Welke drie klasgenoten vind je het leukst?' en... ‘Welke drie klasgenoten vind je het minst leuk?'. De informatie die ik verkreeg bestond dus volledig uit namen, waarbij ik volgens kon gaan kijken welke namen het meest en het minst bij genoemd werden bij elke vraag. Wordt een kind vaak genoemd bij ‘meest leuk', dan is dat kind populair; wordt het een kind vaak genoemd bij ‘minst leuk', dan is dat kind niet populair.
Bij deze vraag ben ik erachter gekomen dat sommige kinderen de Engelse taal toch wel heel lastig vinden. Bij de oudste klas (13 tot en met 15 jaar) had ik al één jongere die de vragenlijst verkeerd had ingevuld, omdat ze het woord ‘classmates' niet begreep. Kinderen stellen ook niet zo snel vragen als ze iets niet snappen (omdat ze zich dan denk ik een beetje schamen). Bij alle klassen heb ik het de leerkracht nog een keer uit laten leggen (in het Engels), omdat ze het accent en de woorden die de leerkrachten gebruiken beter begrijpen. Bij de drie laagste klassen die meededen aan mijn onderzoek, groep 4, 5 en 6, heb ik het de leerkracht ook nog een keer in het Lugandees uit laten leggen. Zo heb ik geprobeerd te voorkomen dat teveel kinderen het verkeerd invulden.

Sociale steun
Deze vragenlijst had ik zelf gemaakt en zou ik één op één met de kinderen gaan afnemen. De vragenlijst beschreef situaties in het leven van de kinderen waarbij de kinderen hulp (steun) nodig hadden van anderen. Twee voorbeelden: ‘Als ik mijn huiswerk niet snap, kan ik altijd iemand vragen mij te helpen' en ‘Als ik verdrietig ben, is er altijd iemand die me weer weet op te vrolijken'. De kinderen konden dan vier papiertje aanwijzen of benoemen. Op die papiertjes stonden: ‘Helemaal waar', ‘Een beetje waar', Een beetje niet waar', ‘Helemaal niet waar'.
Deze vragenlijst was het leukst om af te nemen. Ik haalde de kinderen één voor één uit de klas nam ze mee naar het speellokaal om eerst een spelletje met ze te spelen en daarna de vragen te stellen. De kinderen vinden het geweldig om individuele aandacht te krijgen, al helemaal om naar het speellokaal te mogen, dus de sfeer was vaak gelijk al goed. Voordat ik met ze ging spelen vertelde ik dat ik ze vragen ging stellen, maar dat ze niet bang hoefden te zijn of ze wel goed zouden antwoorden, want elk antwoord zou goed zijn. Dat was denk ik wel echt nodig, omdat de druk die kinderen ervaren om goed te presteren hier erg hoog is. Maar, bij deze vragen dus geen druk, gewoon eerlijk zijn! Daarnaast: Zeg het als je het niet snapt en alles wat je mij verteld zal ik niet aan andere mensen vertellen (de gegevens worden geanonimiseerd).
Het was erg leuk om de kinderen te leren kennen en sommige kinderen zwaaien sindsdien enthousiast naar mij als ze me zien lopen. Ook merk je echt hoe verschillend de kinderen zijn als je één op één met ze bent. Soms was het wel moeilijk in te schatten hoe de kinderen zich nou echt voelden. Ik zag soms weinig expressie op hun gezicht (zoals lachen, verbaasd zijn, etc.), wat best te maken kan hebben met het cultuurverschil. Ook zijn de kinderen hier vaak erg verlegen.
Bij de jongste twee klassen heb ik een tolk ingeschakeld om wat ik zei in het Lugandees te vertalen; dat was bij de allerkleinsten ook echt nodig. (En wat kunnen die kleintjes er toch lief uitzien!)

Ik ben echt blij dat ik alle gegevens die ik nodig had heb kunnen verzamelen. Met zo'n andere cultuur is het toch altijd even kijken of ze snappen wat je van ze wil weten! Nu kan ik in Nederland verder met het analyseren van deze gegevens en mijn masterscriptie erover schrijven! Ik ga mijn scriptie in het Engels schrijven, zodat de leerkrachten ook kunnen lezen wat de resultaten van mijn onderzoek zijn. En niet alleen zij zijn daar benieuwd naar, ik ook!